يكروز بلند آفتابي در آبي بيكران دريا امواج ترا به من رساندند امواج ترا بار تنها چشمان تو رنگ آب بودند آن دم كه ترا در آب ديدم در غربت آن جهان بي شكل گويي كه ترا بخواب ديدم از تو تا من سكوت و حيرت از من تا تو نگاه و ترديد ما را مي خواند مرغي از دور مي خواند بباغ سبز خورشيد در ما تب تند بوسه ميسوخت ما تشنه خون شور بوديم در زورق آبهاي لرزان بازيچه عطر و نور بوديم مي زد ‚ مي زد درون دريا از دلهره فرو كشيدن امواج ‚ امواج نا شكيبا در طغيان بهم رسيدن دستانت را دراز كردي چون جريان هاي بي سرانجام لبهايت با سلام بوسه ويران گشتند ... يك لحظه تمام آسمان را در هاله اي از بلور ديدم خود را و ترا و زندگي را در دايره هاي نور ديدم گويي كه نسيم داغ دوزخ پيچيده ميان گيسوانم چون قطره اي از طلاي سوزان عشق تو چكيد بر لبانم آنگاه ز دوردست دريا امواج بسوي ما خزيدند بي آنكه مرا بخويش آرند آرام ترا فرو كشيدند پنداشتم آن زمان كه عطري باز از گل خوابها تراويد يا دست خيال من تنت را از مرمر آبها تراشيد پنداشتم آن زمان كه رازيست در زاري و هايهاي دريا شايد كه مرا بخويش مي خواند در غربت خود خداي دريا
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
